تا دریا چگونه خواهی رفت؟
تا دریا چگونه خواهی رفت؟
هنوز سرگرم دغدغه هایت هستی.سرگرم کسب پول وشهرت.سرگرم خوراک و پوشاک.چند روز دیگر مانده است به آن سفر آسمان.
آن زمان بی آغاز.چه می خواهی بکنی؟
-هنوز نمی دانم.
چمدانت را بسته ای؟
-چمدان؟!
هنوز نمی دانم...
وتو چه میدانی این سفر چیست؟!
خودت را بتکان...
هنوز خوابی ...خواب سنگین فراموشی...چه می دانی؟!
-هنوز نمی دانم....
و هنوز متعلق به این دل مشغول های اندکم.
چمدان را می بندم...از نمی دانم ها پرم...
هیچ........
هیچ از دریا نمی دانم...وتو می پرسی...تا دریا چگونه خواهی رفت؟
از خانه بیرون می زنم..
-التماس دعا..
گوشه ی چشمان مادر هنوز نمناک بود و پدر هنوز گرمی دست هایش بر شانه هایم حرف های ناگفته ای داشت.
-برای من زیز ناودان طلا نماز بخوان!
-خوشا به سعادتت!
-خوب استفاده کن!
.........
چه قدر سفارش...آیا تو لایق این همه پیام هستی؟! آیا تو لیاقت رساندن این همه سلام را داری؟!
واکنون بار دیگر خدایا پناهم ده...
یادت هست روزی که مرا فرا خواندی تنهاترین تنهایان بودم و پریشان از این همه تنهایی...
بار دیگر خسته ام
خیلی خسته ام
و فکری که هرگز از سرم بیرون نمی رود و محرمی برایش نمی دانم جز تو ای مهربانترین مهربانان.
کمکم کن تا دیگر بار بتوانم بر درسترین راه پا نهم.
دنیا بیستون است,اما فرهاد ندارد
دنیا بیستون است,اما فرهاد ندارد؛وآن تیشه هزاران سال است که در شکاف کوه
افتاده است.
مردم می آیند و می روند اما کسی سراغ آن تیشه را نمی گیرد.دیگر کسی نقشی بر
این سینه ی سخت وستبر نمی کند.
دنیا بیستون است و روی هر ستون عفریت فرهاد کش نشسته است.هر روز پایین می آید و در گوشت نجوا می کند شیرین دوستت ندارد وجهان تلخ می شود.
تو اما باور نکن.عفریت فرهاد کش دروغ می گوید.زیرا که تا عشق هست .
شیرین هست.
عشق اما گاهی سخت می شود آن قدر سخت که تنها تیشه از پس آن بر می آید.
روی این بیستون ناساز و نا هموار گاهی تنها با تیشه می توان ردی از عشق گذاشت
وگرنه هیچ کس باور نمی کند که این بیستون فرهادی داشت.
ما فرهادیم ودیگران به ما می خندند.ما فرهادیم و می خواهیم بر صخره های این دنیا جویی از شیر و جویی از عسل بکشیم"از ملکوت تا مغاک.عشق,شیر و عشق,شکر"عشق,قند و عشق
عسل"شیر و شکر و قند و عسل عشق,نه در دست شیرین
که در دستان خسرو است.
خسرو ما اما خداوند است.
ما به عشق این خسرو است که در این بیستون مانده ایم.
ما به عشق این خسرو است که تیشه به ریشه ی هر چه سنگ وصخره می زنیم.
ما به عشق این خسرو...وگرنه شیرین بهانه است.
ما می رقصیم وبیستون می رقصد.
ما می خندیم و بیستون می خندد.بگذار دیگران هم به ما بخندند.آنها که نمی دانند
خسرو ما چقدر شیرین است!
سرخ گلی سفید!!!
سرخ گلی را خداوند سفید آفریده بود
,یک روز,بامدادان,در آن موقع که غنچه اش
می شکفت,((آدم)) از کنارشگذشت و در آن
حالت دیدش,گل خجل شد وسرخ گردید.
صداها..
سرمو گذاشتم رو سینه ی مامان,صدای قلبش چقدر قشنگ بود.
داشتم تعداد ضربان قلبشو می شمردم که یکدفعه به فکرم رسید اگه صداهای توی بدن آدما رو می شد بدون تکیه کردن بهشون شنید چه فاجعه ای رخ می داد.
فکرشو بکن هر جا می رفتی انگاری تو یه اتوبان بزرگی که چند تا تصادف توش شده و یه ترافیک حسابی راه انداخته
یا اینکه شما از صدای بوم بوم قلبتو قارو قور شکمتو صدای جریان خون تو رگهات اصلا نمی تونستی بخوابی یا هر چی تو دلت حرف می زدی و تو مغزت فکر می کردی دور وبریات می شنیدن
یا از همه مهمتر هیچکی واسه شنیدن صدای قلب عزیزترین کسش بهش تکیه نمی داد.
اما کمی بیشتر که فکر کردم گفتم: شاید یه مزایایی هم داشت برا مثال برا مامانایی که بچه های
دو قلو به بالا دارن.
حتما می پرسین چرا؟
خوب باید بگم علم ثابت کرده که صدای قلب مادر,بچه ها رو زودتر آروم می کنه و می خوابونه,
بنابراین این مامانا دیگه مشکلی واسه خوابوندن بچه هاشون نداشتن و صدای تپش قلبشون با
اکو تو کل اتاق پخش می شد وبچه ها می خوابیدن.
حالا از شوخی گذشته باید یه ایول درست وحسابی به خدا بگم چون من که حاضر نیستم
صداهای زیز پوستمو کسی بشنوه.
معرکه
دنگ دنگ
آی بیا پهلوان
وارد میدان بشو
نوبتت آخر رسید
معرکه است
معرکه ی کشتی تو با خداست
این طرف گود منم یک تنه
آن طرف گود خدا با همه
زور خدا از همه کس بیشتر
زور من از مورچه هم کمتر است
آخرش او می برد
او که خودش داور است
بازوی من را گرفت
برد هوا زد زمین
خرد شدم
زیر خمش این چنین
آخر بازی ولی
گفت:بیا
جایزه ی بازی و بازندگی
یک دل محکم تر است
یک زره آهنی
پاشو تنت کن ولی
باز نبینم که زود
زیر غمم بشکنی!
( عرفان نظرآهاری )
یعنی بخشیدیش؟؟؟
چند روزیه فکری ذهنمو درگیر خودش کرده
یادمه وقتی بخشیدمش بهم گفتن چطور می بخشی؟؟؟
جدی بخشیدیش؟؟؟
گفتن دعا کردن همین بلا سرش بیاد!!!
گفتن هرگز نمی بخشنش!!!
داشتم اتاقمو جابجا می کردم؛یادم اومد وقتی کوچیک بودم وقتی یکی اذیتم می کرد و به مامان می گفتم میگفت:عزیزم تو بزرگی ببخش ,اون هنوز بچه اس..
من می گفتم:کی گفته بچه اس اون که ازم بزرگتره!!!
مامان لبخندی می زد ومی گفت:شما بزرگی کن,ببخش وبعد می بوسیدتم.
سالها پیش از این...
سالها پیش از این
زیر یک سنگ گوشه ای از زمین
من فقط یک کمی خاک بودم همین
یک کمی خاک که دعایش
پر زدن آن سوی پرده ی آسمان بود
آرزویش همیشه
دیدن آخرین قله ی کهکشان بود
خاک هر شب دعا کرد
از ته دل خدا را صدا کرد
یک شب آخر دعایش اثر کرد
یک فرشته تمام زمین را خبر کرد
و خدا تکه ای خاک برداشت
آسمان را در آن کاشت
خاک را
توی دستان خود ورز داد
روح خود را به او قرض داد
خاک
توی دست خدا نور شد
پر گرفت از زمین دور شد
راستی
من همان خاک خوشبخت
من همان نور هستم
پس چرا گاهی اوقات
این همه از خدا دور هستم.
عرفان نظرآهاری